Işıl ışıl yazılar...

Yine uyku tutmadı iyi mi ? İçimde bir boşluk hissi var... Bu öyle bir boşluk ki hiçbir zaman yerini dolduramayacakmışım gibi hep öyle kalması gerekiyormuş gibi hissettiriyor. Acılar insanı olgunlaştırıyor.Kayıpların yerini yaralar bıraksa da kabuk tutmasına da acı izin veriyor. Bazen bazı şeyleri o kadar düzeltebilmek isterdim ki... Belki o zaman bu insanlar daha vicdanlı,dürüst, hoşgörülü ve "insan" olurlardı. Kapanmayan yaralar vardır bir de.Üstüne merhem sürdükçe kabuk bağlamaz da kanar da kanar bir süre. Bazı insanlar da böyledir işte.Anlamak yerine kanatırlar tüm nefretleriyle saldırırlar iyi olan her şeye. İyi olan her şeye karşı bu nefret,kin niye ? Neden ? Asıl kötü olan her şeye karşı gelmemiz gerekirken neden hep tam tersini yapar insan? Aklımda binbir soru... Gecenin ikisi. Belki de benim gibi bir parça umudu olan insanlar vardır. Kıyıda köşede sakladıkları bir parça umut,vicdan, dürüstlük ve hoşgörü. Çok zor değil ! İyi olan tüm her şey yaşamalı...

Bazı şeyler zamanla anlaşılıyormuş. Bazı şeylere zamanla ulaşılıyormuş. İstemediğin her şeyi geride bırakıp yoluna devam ediyormuşsun. Büyümek bu mu şimdi ? Ah çocukluğum! Özür dilerim. Büyümeyi ne çok isterdim. Al şimdi büyüdük! Oldu mu istediğin şimdi diyor hayat! Olmadı... Zamanı geriye alabilseydim eğer neleri düzeltirdim neleri...

Bazen keşke diyorum keşke çok cahil olsaydım da bu kadar düşünüp durmasaydım.Çünkü ne kadar çok düşünürsem o kadar derine iniyordum. Bu derinlik hiç bitmeyen sonu olmayan bir yer. Bitmek bilmeyen bu düşünceler beni kendisine çektikçe bırakmıyor sürekli orada kalmamı istiyor. Lisedeyken edebiyat öğretmenimizin tahtaya "cahillik mutluluktur" sözünü şimdi daha iyi anlayabiliyordum.Sanırım bu yüzden mutlu olamıyorum!